به گزارش سینماپرس، این بازیگر تئاتر در گفتگو با ایسنا توضیحاتی درباره حضور خود در این پروژه نمایشی ارایه و نکاتی را درباره تغییرات فضای تئاتر در قیاس با گذشته عنوان کرد.

او در پاسخ به اینکه گاه حضورش در آثار نمایشی با فاصله‌های چند ساله رخ می‌دهد، گفت: همیشه با وسواس پیشنهادهای کاری را پذیرفته‌ام و سبک و سیاق کارهایمان هم طور نبوده که با سرعت تمرین کنیم تا به اجرا برسیم.

ساعتچیان ادامه داد: شهریور و مهر سال ۱۴۰۱ با الیکا و بورژین عبدالرزاقی، رضا مولایی و ... مشغول اجرای نمایشی بودیم که به دلیل اتفاقات اجتماعی آن مقطع، اجرایش نیمه‌کاره ماند در حالیکه برای آماده‌سازی آن خیلی زحمت کشیده بودیم. سال گذشته هم نمایشی دیگر از تولیدت آکادمی استاد سمندریان داشتیم که در خانه نمایش دا روی صحنه رفت.

او ادامه داد: یکی دیگر از دلایل کم‌کاری من، وضعیت بعضی از تئاترهای خصوصی است که البته مشکل این سالن‌ها نیست بلکه مشکل به کلیت مدیریت تئاتر ما برمی‌گردد که پیشینه آن به چند دهه گذشته می‌رسد. متاسفانه در شرایط فعلی به دلیل نبود مدیریت سیستماتیک، تئاتر دانشجویی، حرفه‌ای، تجربی و ... همه به هم آمیخته شده و این وضعیت، موجب سرگردانی تماشاگر شده است. البته مقصود من از تماشاگر، مخاطبی است که صرفا علاقه‌مند به دیدن تئاتر است نه تماشاگری که خود دانشجو یا فعال تئاتری باشد.

این بازیگر درباره تفاوت شرایط کار تئاتر در سال‌های اخیر در قیاس با گذشته گفت: مشکل همه گروه‌های نمایشی این است که اقتصادِ کار حرف اول را می‌زند و در گام بعدی هم موضوع تماشاگر مهم است که باعث تغییراتی در شکل تئاترها شده. در حال حاضر، تئاتر مانند گذشته از حمایت دولتی برخوردار نیست. از سوی دیگر هیچ گروهی دوست ندارد برای سالن خالی نمایش اجرا کند و همه در پی جذب تماشاگر هستند و این در حالی است که به دلیل آمیخته شدن انواع گونه‌های تئاتری، تماشاگر هم دچار سرگردانی شده است و نمی‌داند چه نمایشی را در چه سالنی ببیند.

ساعتچیان افزود: مجموعه این عوامل در کنار بسیاری عوامل دیگر سبب شده گروه‌های نمایشی به انواع شیوه‌های تبلیغاتی تن بدهند و همه اینها سبب بروز تغییراتی اساسی در ساز و کار تئاتر شده است.

او در عین حال خاطرنشان کرد: البته تغییرات تئاتر صرفا هم منفی نیست و در این سال‌ها دستاوردهای مثبتی هم داشته‌ایم مانند افزایش سالن‌ها و نیز پلاتوهای تمرین که اتفاق بسیار خوبی است ولی در کنار اینها موارد دیگری هم وجود دارد که سبب شده وقتی نمایشی به صحنه می‌رسد، تنها بخشی از اولویت‌ها شما در آن محقق شده باشد.

ساعتچیان که در این نمایش نقش شاه‌لیر را بازی می‌کند، درباره نگاه خود به این نقش که یکی از شاه‌نقش‌های بازیگری است، توضیح داد: پیشنهاد بازی در نقشی مانند «لیر»، فرصتی است که هر بازیگری دوست دارد آن را تجربه کند. یکی از خوش‌شانسی‌های من در این نمایش، روند طولانی تمرین بود. خانم الیکا عبدالرزاقی از حدود ۲ سال پیش تصمیم به اجرای این نمایش داشت و بر متن آن کار می‌کرد. از شهریور پارسال که درباره اجرای این کار با من صحبت کرد، درگیر متن شدم.

او با اشاره به فعالیت خود در زمینه تدریس تئاتر اضافه کرد: از آنجاکه در آموزشگاه استاد سمندریان، تحلیل نمایش را تدریس می‌کنم، در جایگاه بازیگر، تلاش کردم روایت خودم را از نقش با خواسته‌هایی که کارگردان کار دارد، همسو کنم.

ساعتچیان با اشاره به آهنگین بودن این اجرا ادامه داد: تفاوت عمده این کار نسبت به اجراهای دیگری که از این نمایش روی صحنه رفته، این است که این اجرا یک روایت آهنگین است و البته کلا موزیکال نیست. در این بین تنها نقشی که موزیکال نیست، نقش خود شاه‌لیر است که به انتخاب و تحلیل کارگردان برمی‌گردد. در تمرین‌های طولانی‌مدتی که داشتیم، تلاش کردم خودم را بیشتر به خواسته کارگردان نزدیک کنم. البته همیشه به هنگام بازی در هر نقشی، سعی می‌کنم در هارمونی جمعی کار قرار بگیرم.

ساعتچیان افزود: در این اجرا همبازی‌هایی بسیار همراه دارم که با بعضی از آنان برای اولین بار است همکاری می‌کنم. همه اینها در طول این مدت ساخته شده است. صرفا نگاه من به لیر نیست بلکه روایت الیکا عبدالرزاقی از این کار است.

او درباره تجربه حضور خود در پروژه‌ای آهنگین توضیح داد: هرچند آهنگین بودن این کار سبب شده تجربه جدیدی باشد ولی از دید من این موضوع باعث نشده که از نگاه کلی متن خیلی دور شویم. مهم این است که هر نگاهی که به متن دارید، روایت شما برای مخاطب روشن و مشخص باشد. در نمایش ما بخشی از کار موزیکال است و بخشی هم وفادار به قصه شاه لیر. مهم این است که روایت اثر به درستی به تماشاگر منتقل بشود.

ساعتچیان در پایان با ابراز رضایت از استقبال تماشاگران از نمایش «شاه‌لیر؛ روایتی آهنگین» افزود: خوشبختانه تکلیف تماشاگر با این کار مشخص است و این از نکات مثبت این اجراست.